Z czym to się je?

Pada, wszystko już zamknięte w oczekiwaniu na przyjście nowego. Rower cicho dzwoni na zmoczonej deszczem brukowej kostce, w słuchawkach Winter Aid pieści moje uszy, kiedy nagle tuż obok przedniego koła, rozlega się potężny huk. Wojna pomyślałem w pierwszej chwili, ale nie, to „tylko” petarda. Czuję się jak w Sarajewie, a że dawno przestałem marzyć by zostać fotografem wojennym, nie wyciągam aparatu, ani środkowego palca, wszak jestem na Wildzie, tylko pochylam się mocniej i przyspieszam. 

Od lat uważam, że sprzedaż tych „zabawek” powinna być zabroniona. Niestety, w świecie „płaszczaków” im dłuższa raca tym większy patriotyzm. Żal.

Sylwester.

Pierwszy raz od... od zawsze chyba, spędzę ten dzień w domu. Sylwester w domu, hmm… z czym to się je?

Sięgam więc po pomoc, po moją ulubioną książkę kucharską „Spaghetti dla samotnego mężczyzny” autorstwa Bogusława Lindy, by tam poszukać przepisu na nadchodzący wieczór. 

Jest, znalazłem, a idzie to mniej więcej tak…

Otwórz butelkę czerwonego wina. Nalej do kieliszka. Wypij.
Nastaw w garnku wodę na makaron i wsyp łyżkę soli.

Nalej sobie kieliszek wina. Zasłużyłeś.

Pokrój boczek na cieniutkie plasterki.

Nalej sobie kieliszek wina. Zasłużyłeś.

Czosnek obierz i pokrój tak samo.

Nalej sobie kieliszek wina. Zasłużyłeś.

…

Już kręci mi się w głowie, a patelnia jeszcze nie przywitała oliwy. Zmieniam więc pospiesznie menu.

Jeśli nie Boguś Linda to może sam Anthony Bourdain pomoże. W ostatnim tygodniu jadał w Neapolu, wychwalając pod niebiosa ragu u Mammy, a że i ja, jeszcze niedawno, woziłem się tam rowerem, omal nie przypłacając tego życiem, pomyślałem, ragu to będzie to!

I pyrka mi teraz wolno w garnku czerwony sosik, Kydryński puszcza Johnego Hartmana, a ja sobie piszę, w nowym, czerwonym moleskinie, którego znalazłem pod choinką.
Zapowiada się pysznie.

Życzę Wam w Nowym Roku więcej dystansu i zrozumienia dla innych, zdrowia i oczywiście Miłości. Za nowe aparaty możecie zapłacić mastercard ;)

ps. Już za dwa dni moc informacji o tym co zrobić by w maju ujrzeć w oddali miasto, które nigdy nie zasypia. Zajrzyjcie tu proszę.

... Dawid Bowie zaprasza "Let's Dance", potencjometr w prawo, aż po kres!!!  Dobrego Roku 2018!

Razem

Zawsze ważniejsza była dla mnie droga. W podróżowaniu - planowanie, w fotografii - poszukiwanie kadru, w grudniowych świętach - przygotowania, wspólne przygotowania.
 

Życzę Wam empatii, bo bez niej nie da się zrozumieć innych. Wyrozumiałości, bo z pewnością każdy z nas nosi w sobie winy. Wreszcie Miłości, o którą najtrudniej, a kupić jej przecież nie sposób.
Nieważne jak suty będzie Wasz wigilijny stół, najważniejsze by zasiąść do niego razem.

Prośba o przebaczenie

Wenecja, kościół jezuitów. 

Mieszkam tuż obok. Wieczorem koncert. Chłopięcy chór z Australii, pokonawszy tysiące kilometrów, zaśpiewa dziś w jego ogromnych wnętrzach.

Poznań, rok 1986, kino Muza. Film „Misja”. W sercu amazońskiej dżungli, jezuici prowadzą misję, „nawracając” Indian Guarani. Murem stoję po stronie Indian. Łzy wzruszenia. Filmowe arcydzieło dopełnia przejmująca muzyka Ennio Morricone.

Zimno. Stoję z przodu. Wszystkie ławki zajęte. Kilkudziesięciu chłopców, ubranych w szare garnitury przystępuje z nogi na nogę. W końcu dyrygent podnosi ręce. Z ciszy wyłania się obezwładniający śpiew, muzyka którą już kiedyś słyszałem, muzyka Ennio Morricone z filmu Misja. Tu w kościele jezuitów, pięknym i bogato zdobionym, brzmi jak prośba o przebaczenie…

Wzruszeni wenecjanie, w ciszy opuszczają kościół. Chórzyści mogą odetchnąć. Jest w nich coś z Indian Guarani. Nie bacząc na zasady, biegają po konfesjonałach, żartując i śmiejąc się donośnie. Są wolni. Mimo, że jest bardzo ciemno, podkręcam czułość i robię kilka fotografii. Chwila niezwykła...

Świąteczna pocztówka z Wenecji.

Wenecja w tych dniach jest zdobna. Ni mniej, ni więcej niż inne miasta, które w tym czasie dane było mi oglądać. To co wyróżnia ją w te dni, to niezliczona ilość darmowych koncertów; w kościołach, pałacach, w klubach, na placach i w operach. Muzykę słychać tu z każdego zakamarka.

do następnego poniedziałku

La Dolce Vita

Berlin, piątkowy wieczór. 

Przed wejściem do Galerii C|O kolejka oczekujących wije się po horyzont. Zanim o 19.00 otworzą drzwi na oścież, na stojących spadają pierwsze tej zimy, płatki śniegu. Sala wypełniona po brzegi. Po długich przemówieniach, na scenie w końcu pojawia się Joel Mayerowitz. Jego entuzjazm i uśmiech zaraża. Wywołujcie swoje odbitki, mówi do adeptów fotografii, będziecie je potem sprzedawać, brzmi już nieco sarkastycznie. Mówi jeszcze, że C|O pełni dziś rolę, jaką MoMA odegrała dla fotografii w latach 60-tych pod kierownictwem Szarkowskiego. Burza braw. 
Potem zaprasza na scenę swoją żonę, chyba drugą. Nieważne. Wyglądają pięknie. Mają po 80 lat i widać jak bardzo połączyła ich pasja. Takie rzeczy to tylko w filmach. Dziś ludzi zjadają materialne egoizmy. Całuje ją, błyskają flesze. Tego wieczoru ta scena przyćmiła wszystkie prezentowane fotografie. Przez chwilę myślę nawet by zrobić sobie zdjęcie z Mayerowitzem, ale szybko rezygnuję, przypominając sobie te wszystkie uściski moich kolegów na facebookowym wall-u z Martinem Parrem. Nie mam tu żadnych szans. Sam robię kilka fotografii, bardziej z dokumentalnego obowiązku.

Sobota, tysiąc kilometrów na południe.

Pallazzo Zenobio, pośrodku renesansowej sali ogromna choinka mieni się niczym paryska wieża Eiffla. Tłum. To nie turyści, to Wenecjanie spotykają się z dala od Placu San Marco na przedświątecznym kiermaszu. Skręciłem w niewielką bramę uwiedziony blaskiem czerwonych neonów i zapachem grzanego wina. Nikt nie pytał, wszedłem na piętro. Pięknie. Na jednej ze ścian ogromne lustro, w którym odbijają się Joy Singers, dający dziś świąteczny koncert. Przy akompaniamencie fortepianu i gitary elektrycznej tuzin głosów generuje energię, którą aż trudno opisać. Popijam serwowane pinot noir. Z ciszy wybrzmiewa kolejna… zaraz to nie kolęda, to „Somebody to love”. Nigdy nie byłem wielbicielem grupy Queen, ale ta piosenka jest absolutnie porywająca. Zaśpiewana akapella na kilkanaście głosów, przyprawia wszystkich o gęsią skórkę. Nie czułem tego dawno. Finał już mnie unosi, wszyscy śpiewają i klaszczą, a uroczy włoski akcent wokalisty, czyni z tej chwili najprawdziwszy cud. Chwilo trwaj. 
Drugi kieliszek pinot noir smakuje jeszcze lepiej. Wychodząc robię zdjęcie, które wstawię na bloga 24 grudnia. Nawet nie sprawdzam, wiem, że będzie idealne.

kliknij: Joy Singers

Gołąb, który nie chciał odejść.

Wiem, brzmi nieco jak tytuł skandynawskiego kryminału, ale napięcia nie brakowało. Zamawiam Romanę. Ciasto cienkie jak papirus, na nim anchois, oliwki, trochę sosu pomidorowego i lejącego się sera. Mała pizzeria na Fondamente z widokiem na cmentarną wyspę. Zimno. Na ekranie telewizora George Michael, śpiewa „Last Christmas”. Zimowe słońce, ostatkiem sił zahacza o mur szczelnie otaczający wyspę. Widok piękny, ale po aparat nawet nie sięgam. Zrobiłem już takich fotografii tuzin. Kiedyś nawet mieszkałem nad tą pizzerią i co dzień podziwiałem wschody słońca na długim balkonie. 

Sielankę przerywa para Amerykanów, szukająca chwili wytchnienia i zapewne czegoś do zjedzenia. Zamaszyście otwierają drzwi, a wraz z nimi do środka przedostaje się chłód i… mały gołąb, najpewniej w poszukiwaniu okruchów. Z początku niezauważony, szybko znajduje przytulny kącik. Kwadrans później jest już bohaterem dnia. Nie lubię gołębi, ale ten wyraźnie się uśmiechał i szukał kontaktu. Nawet nie był nachalny. Właściciel jednak nie podzielał mego entuzjazmu. Zaczęła się prawdziwa pogoń. Gołąb kluczył pod stolikami, za żadne skarby nie chcąc wyjść. Do gry szybko włączył się Luigi, a potem jeszcze miotła. W końcu, umęczony, ze zwieszoną głową gołąb wychodzi, wyraźnie obrażony. Nie odleciał jednak, nic z tych rzeczy. Nieugięty, siada przy oszklonych drzwiach, tęsknie patrząc na moją Romanę.

Śnieg w Wenecji.

Od zawsze marzyłem by zobaczyć Wenecję pokrytą białym puchem. W styczniu byłem już blisko, niestety spóźniłem się o dzień. Zazwyczaj leży tylko chwilę, po czym znika na kolejny rok. Dziś moje marzenie się spełniło. Kiedy to piszę już dawno go nie ma, pozostało zaledwie kilka fotografii…

Nowy Rok to doskonała okazja do zmian, postanowień i deklaracji zazwyczaj bez pokrycia. Od zawsze z silną wolą słabo u mnie było. Nie umiem oprzeć się małemu canoli, a co dopiero wytrwać w noworocznym postanowieniu. Mimo to chciałbym coś zmienić, nadać nieco nowy sens temu miejscu. Nie będzie zatem "my way", a raczej będzie "w drodze". Więcej słów, więcej kontekstów nadających fotografiom nowych znaczeń. 

Jeśli jesteście w pobliżu, zapraszam na espresso. Mieszkam w klasztornym lofcie na Campo Dei Gesuiti, czyli na Placu Jezuitów. Wyobraźcie sobie, klasztorne, ceglane mury, a w ich wnętrzu technologa i skandynawskie wzornictwo. Szóste piętro. Za oknem dachy Wenecji. Ultranowoczesna winda, neony i długi blat do pracy. U wejścia bar, wypełniony klubową muzą i zapachem palonej sziszy. Jestem w niebie. Nareszcie mam chwilę dla siebie… 

do następnego poniedziałku

7 x BERLIN

7 x BERLIN,  WARSZTATY Z REPORTAŻU

Siedmiu Fotografów, 7 punktów widzenia, 7 reportaży

Tym razem tematem naszego warsztatowego spotkania będzie reportaż. Pięć warsztatowych dni wypełni budowanie fotograficznych opowieści. Siedmiu fotografów pracować będzie nad siedmioma różnymi historiami. Każdego dnia, będziemy je wspólnie edytować, wymieniając doświadczenia i dzieląc się pomysłami. Mianownikiem naszych prac pozostanie miasto Berlin.

Warsztaty przeznaczone są dla zaawansowanych i świadomych fotografujących, chcących poszerzać swe fotograficzne horyzonty. Przyjrzymy się najlepszym materiałom nagrodzonym na World Press Photo, Oskar Barnack i PoTY.

Nie będziemy zajmować się ulicznymi anegdotami, krajobrazem i poetyckimi mirażami.

Nie planujemy zwiedzania muzeów i nauki obsługi aparatów.

Fotografię traktujemy serio, w Berlinie będziemy reporterami, a naszym językiem będzie obraz.

Stałym punktem naszych berlińskich warsztatów pozostaną; galeria CO, masala na Kreuzbergu i wspólne śniadania, przy których rodzą się najlepsze żarty. 

Dla stałych bywalców OpenYourEyes przewidziane są niemałe zniżki.
Zapraszam wiosną do Berlina.

Szczegółowe informacje na www.OpenYourEyes.pl

Nocny pociąg do Lizbony...

Znacie ten film, jeśli nie, warto. Historia miłosna z polityką w tle, a może dramat bardziej, za to jaki! 

Dojeżdżam na dworzec osiemnastką. Pozostało 15 minut. Za dużo by nie zjeść „kolacji”, za mało by sprawiła radość. Opieram się tylko chwilę, whoopera proszę, tak samą kanapkę… tłumaczę, czując się niezrozumiany. Dopiero po chwili dociera do mnie, nieco odmienny akcent zdradzający pochodzenie Wołodii. Cztery kasy, czterech sprzedawców, każdego zdradza akcent i imię na plakietce. To już się dzieje, globalizacja postępuje czy chcemy tego czy nie. Wieża Babel staje się faktem i nie pomogą tu żadne zaklęcia prawicowych „patriotów”.

Jak się piszę „rzucać”, pyta koleżankę młoda dziewczyna sprzedająca belgijskie czekoladki w przydworcowej galerii? Przez „rz” rzucam się z pomocą, samemu nieco zawstydzony. Zarumieniła się. Niech się Pani nie przejmuje, ja strzelam czasem takie „byki”, że ho ho… 

Deserowej proszę za 2,50, rewanżuję się wyciągając drobne z przedniej kieszeni jeansów. Zobowiązana ortograficzną pomocą, daje mi niemal pół czekolady. Uśmiecham się jak mogę najszerzej. Miłego wieczoru. 5 minut do odjazdu. Znów biegnę.

Przede mną ośmiogodzinna podróż. Mógłbym w tym czasie dolecieć do Indii, albo choć do Dubaju by złapać odrobinę słońca. Niestety. Dziś jadę nocnym pociągiem relacji Kraków - Świnoujście. Jadę sypialnym. To mój pierwszy raz. Świeża pościel, prysznic, szafa, prąd, słowem luksus nieprzymierzając jak w liniach Emirates. 

Jedę już od godziny. Hałas. Ktoś puka, słyszę jakieś głosy dobiegające z sąsiedniego przedziału. Natychmiast przychodzi mi na myśl „Morderstwo w Orient Expressie” Agathy Christie, którą wielbię od lat za Herkulesa Poirot. Zbiegiem okoliczności do kin wchodzi właśnie nowa odsłona tego kryminalnego klasyka… Życie bywa jak film, przekonałem się o tym nie raz. Czasem bywa dziwniejsze od zmyślenia, pisał Edgar Alan Poe. Na wszelki wypadek przekluczam* drzwi.

* słowo „przekluczam” nieznane jest w Warszawie. Oznacza, ni mniej ni więcej, zamykam drzwi na klucz ;)

do zobaczenia

Yellow

Kraków, hotel, w kawiarnii nie mają rogali. Cierpię. W barze, lekko już chwiejący się Irlandczyk, zamawia kolejną szklankę Jamesona. Barmanka nieczuła na jego zaloty, zachowuje zimną krew. Przez chwilę myślę by pojechać do centrum, ale tam patriotyczne zbiegowisko i jeszcze przyjechał prezes… nie dam rady. Nie lubię tłumów, zmęczony potrzebuję ciszy. 

Nowy Jork. Wracam do hotelu i moich nowojorskich fotografii. Chciałbym zdążyć przed nowym rokiem z moją opowieścią. Możliwość poskładania materiału cieszy mnie jak dziecko. Przeglądam dokładnie każdy dzień, każdy rok, by oddzielić ziarno od plew. Yellow. Choć nie lubię samochodów, teczka yellow jest niczym pannacotta polana espresso. Słabościom trzeba schlebiać, a nie się ich wstydzić. Jest w tych żółtych taksówkach czar, jest mimo iż powiedziano o nich wszystko. Ten szrot znalazłem na Brooklynie, niedaleko Coney Island. Właściciel mówiący płynnie po rosyjsku kiwnął głową i pozwolił mi pomyszkować. Spasiba rzekłem na odchodne, przypominając sobie czterech pancernych i AK47, które ojciec wystrugał mi z drewna. 21.25, pomimo zmęczenia szybko nie zasnę. Na pulpicie teczka filmy (w świcie pc zwana katalogiem). Od czasu do czasu wrzucam do niej klasyki kina i bon moty różne. Easy Rider, Paris Texas, My Blueberry Nights… Wybieram ten trzeci, na więcej dziś mnie nie stać. Obraz wypełnia cały pokój, na szczęście mam przy sobie rzutnik.

Oczy zachodzą

Kiedy oczy zachodzą smugą cienia z pomocą przychodzą Najlepsi. 

I choć Toruń to nie Tokyo, Przyjaźń pozostaje cenniejsza niż złoto.

Panowie, dziękuję!

fot. Paweł Małkowski

Od morza do morza

Z dala od wszelkich fake newsów, od zgiełku i Ełku. Z dala od Przyjaciół, onetów i pożarskich kotletów. Z dala od wanny, hejtu i patriotycznego zamętu. Z dala od PiS patosu, mac OSu i Anthonego Burdaina - tu żal niewielki przyznać muszę, wyjeżdżam w drogę od morza do morza, by usłyszeć... siebie.

ps. An, dziękuję Ci za piersiówkę.

Stayin' alive!

Earth, Wind & Fire, wypełnia po brzegi nasze jesienne warsztaty w Trójmieście. 

I nic, że wieje, że czasem słońce, czasem deszcz, my pozostajemy… stayin' alive! 

dawno tak się nie bawiłem :)

pozdrawiam

Blade Runner

Jadę.

6:30 zamieniłem na 8:50, a właściwie decyzję podjął za mnie los za sprawą Blade Runnera, który trwał niemal 3 godziny i skorygował mój wieczorny optymizm. 

Od świtu słucham Vangelisa, którym zakończyłem wczorajszą noc wraz z butelką burbona. No bo jak nie napić się w takich okolicznościach, kiedy Ford, Gosling i pies zanurzają się w szkockiej w nowej odsłonie 2049. Recenzji jednak nie będzie. Każdy sam musi zmierzyć się z przyszłością, zachwycić lub rozczarować. Za nim Hans Zimmer, którego uwielbiam, wypełni mój umysł, powróciłem na trochę do roku 1983, kiedy po raz pierwszy obejrzałem Łowcę Androidów. Dobrze pamiętam tamten czas. Moje miasto przypominało wtedy Los Angeles A.D. 2049. Ponure i mrocze, jakby dotknęło je totalne zaciemnienie. 

Znacie to uczucie, kiedy po wyjściu z kina, zastanawiacie się co dalej, jaki to wszystko ma sens, i w ogóle, gdzie k__a jesteście ze swoim życiem? Poczułem to wczoraj, zupełnie jak dawniej, kiedy jeszcze fotografowano na filmach ;) A więc, jeszcze żyję!

Jadę…

One more kiss, dear, one more sigh

Only this dear, is goodbye

For our love is such pain and such pleasure

That I'll treasure till I die

So for now dear, Au revoir, madame

But I bow dear, not farewell

… i tak płynie piosenka z filmu, a wraz z nią pełne słońca krajobrazy za oknem.

posłuchajcie

https://www.youtube.com/watch?v=IFTRLijNajg

ps. Porządkując archiwum, wpadła mi w ręce fotografia, którą zrobiłem w Nowym Jorku w 2011, tuż po przejściu huraganu Irena. Zazwyczaj pełne świateł i ludzi Times Square wypełniła pustka, tworząc scenerię przypominającą…

pozdrawiam

Cycling in my mind.

Znów jadę.

Pociąg mknie w strugach deszczu. Mimo, że już prawie ósma, za oknem dzień nadal toczy z nocą spór. Dziś na promocji X-E3, pokażę kilkadziesiąt fotografii z mojego berlińskiego projektu „Cycling in my mind”. Wciąż jeszcze śpię, a muszę spisać choćby kilka zdań, które być może dziś wybrzmią. Oczy mi się kleją, powieki opadają…

Obserwować budzące się miasto? Cóż może być bardziej inspirującego? Zapach espresso, gwar spieszących do pracy, do szkół, na uniwersytety. Dzielnica, ulica, kawiarniany stolik, a nad nim unoszący się w porannym świetle, papierosowy dym. To świat, który lubię. Przemierzam go rowerem, unikając przygnębiających korków. Rower i mój niewielki Fuji gwarantują mi swobodę obserwacji. Nie spieszę się. Mam czas. Aparat daje mi nad nim przewagę. Sekunda po sekundzie, dzień po dniu, sporządzam fotograficzne notatki.

Tak?
Bilety...? 
Zasnąłem.

Już Gniezno.

pozdrawiam z pociągu

Niepodległość

Tego meczu Katalończycy nie wygrają... Naiwnością jest sądzić, że ktokolwiek pozwoli im uzyskać niepodległość. Kataloński precedens pociągnąłby za sobą lawinę, która doprowadziłaby do szybkiego rozpadu Europy, a to nie leży w interesie "wielkich tego świata". I tylko ludzi żal, którzy w politycznym amoku zapłacą za to szaleństwo najwyższą cenę.
Wiele razy odwiedzałem Barcelonę, moje ulubione miasto w Europie. Piękne, wolne, wielokulturowe, nieco dekadenckie, co mi osobiście bardzo odpowiada. Teraz się martwię, jak o Przyjaciela, który popadł w poważne tarapaty.

Za tydzień ruszamy na kolejne warsztaty Open Your Eyes. W ostatniej chwili Rzym zamieniliśmy na Gdańsk, niegdyś wolne miasto...

Podwójny kochanek

Skoro zacząłem, a mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, to w kilku zdaniach zamknę dziś mój filmowy (weekendowy) tryptyk. Podwójny kochanek, a nawet i kilku kolejnych nie pomogłoby filmowi Francoisa Ozona. Dla mnie to przerośnięte w formie i treści mroczne, przewidywalne widowisko. Chłodne, perfekcyjnie wystylizowane wnętrza, idealnie współgrały z zimną jak lód bohaterką filmu. O ile głośny „Basen” z 2003 roku rozgrzewał zmysły do czerwoności, o tyle, wbrew temu co mówi się na mieście, nowy film Ozona raczej studzi wszelkie żądze, a z pewnością moje. Krótko mówiąc, strata czasu.

Na szczęście żyje się tylko dwa razy… ;)

Szach…

Przepraszam Państwa bardzo, ale mamy problem z serwerem i niestety straciliśmy film, drżącym głosem oznajmił szef kina Apollo, kiedy wczoraj czekałem na początek projekcji „Podwójnego kochanka” Francoisa Ozona. W zamian proponuję Państwu… tu padło kilka tytułów do wyboru, a jutro zapraszam ponownie na „Kochanka” za darmochę, rzecz jasna całkowitą. Obejrzałem więc z „50 wiosen Aurory”, od którego poczułem nagłe uderzenie gorąca. Europejskie kino to świat prawdziwy. Ludzie w nim zwyczajni, nie zawsze piękni na zewnątrz, za to w ich wnętrzach tli się cudowny żar. 

Dziś trzeci dzień z rzędu wybieram się do kina. Cudownie. W końcu, kiedy na powierzchni, na globalnej szachownicy, toczy się bój, który przynieść może kres światu, który dotąd znamy, ucieczka „w kino” wydaje się wyjściem jedynym. Wyobraźnia to przecież schron, który przetrwać może wszelkie zawieruchy.

Gdzie są granice...?

Obejrzałem wczoraj „The Square”. Film przewrotny, piękny i mądry. Reżyser, Ruben Östlund stawia w nim pytania o polityczną poprawność, o granice, które wytyczamy w naszej skomplikowanej rzeczywistości, zarówno te w życiu codziennym jak i we współczesnej sztuce.  

Czy autocenzura świadczy o naszym humanizmie, czy jest już sygnałem, że tracimy wolność wypowiedzi…? 

Koniecznie wybierzcie się do kina. Film docenili krytycy nagradzając go w Cannes Złotą Palmą.

Nie wierzę...

How Rocket Man is doing?  Cytat z komiksu? Bynajmniej.

To tweet Prezydenta Trumpa, jego "niekonwencjonalny" dialog, który prowadzi z Prezydentam Moonem z Korei Południowej wobec nadchodzącej hekatomby. 

Czytam i nie wierzę. 

Cóż, najwyższy czas na porządki. Dziesiątki niepublikowanych materiałów, setki nieprzejrzanych fotografii, jak choćby te z majowego pobytu w Nowym Jorku... 

I znów nie wierzę.

Powoli, w trudzie i znoju, pracuję nad nową galerią www, gdzie zamierzam ujawnić skrywane dotąd „fotograficzne tajemnice”. Mam nadzieję, że zdążę nim Rocket Man do reszty oszaleje.

Jeśli ktoś, ma propozycje, rady, czy wie więcej w kwestii wordpressowych tematów… Jestem otwarty. Ważny jest minimalizm, dobry slider, polskie fonty i „to coś”.

Z góry dziękuję za wszelką pomoc, propozycje i uwagi.

Street Photography czyli pusty peron

Jeśli uwiedziony tytułem spodziewał się ktoś definicji może, zawiedzie się srogo. Przez lata wydawało mi się, że wiem, że znam, że czuję nurt, że zapach jej znajomy mi jest jak żaden inny. Wszak moja ulica jest w sercu miasta. Dziś już nie jestem pewien. Nie napiszę też słowa o konkursowym mercedesie, bo to przecież był żart chyba… to jasne. Hello !

Znów jadę. Minęła dwudziesta. O tej porze Bourdain zajada pikantne burito, a u mnie w przedziale wielkości klatki dla szympansa, serwują jedynie słone frytki z colą. Ciemno. Pięć osób i każdy przesuwa palcem po ekranie w poszukiwaniu straconego czasu. Nikt już nie rozmawia, zagaja, nie flirtuje nawet i butów nie ściąga. Cisza. Zastanawiam się jak brzmiałyby połączone razem dźwięki sączące się do naszych uszu. Słuchawek białych par sześć, nadzieję daje wszakże.

Samotność. Każdy w masce, kupionej chyba w tym samym sklepie. 

Sława, pieniądze, marzenia. Marzenia niespełnione. 

Lecz z każdym przesunięciem palca smutek jakby narasta.

Tam na ekranie, Majorka pławi się w szampanie, a dłonie zawsze są splecione.

Tu zapach frytek i tylko plama po keczupie na dowód tego, że jeszcze żyjesz.

Jadę. Oglądam nowojorskie zdjęcia, w tonacji mol bardzo nawet dziś. Woda, kawa, herbata... hey teacher leave the kids alone!

Pozdrawiam z pociągu