Jadąc autobusem przez Sycylię, ze słonecznego Palermo do
leżącej u podnóża Etny Katanii, obserwowałem z zapartym tchem siedzącą przede
mną nieznaną mi damę, która bez chwili wytchnienia przeglądała facebooka na
swym niewielkim "telefoniku". Przeciągała palcem po ekranie, w
oczekiwaniu na pojawiające się kolejne obrazy. Zdjęcie zatrzymywały
się z sobie tylko znaną bezwładnością ukazując się czasem w całości
(bar bar bar), zazwyczaj jednak tylko "prezentując" swój fragment, bywało,
że bardzo niewielki...
Od razu wyobraziłem sobie moje fotografie oglądane na równie maleńkim iphonie, wyświetlające się tuż przy górnej krawędzi prezentując tylko ułamek, by
nie powiedzieć swój okruch... koszmar prawdziwy. Szybki "like", "słoneczko" i
dama z radością "pofrunęła" dalej... Nein, Nein, Nein !
Nim ukazała się na horyzoncie Etna, wiedziałem już, że
Facebook nie dla mnie, że nie tylko spłyca relacje miedzy ludźmi, ale nade wszystko zabija prezentowane
tam obrazy i to tak bardzo, że już dłużej tego akceptować nie mogę. No way! Pomyślałem
więc by powrócić do zakurzonego i zapomnianego bloga, który niegdyś dawał mi
tyle radości, by tam, w intymnej atmosferze dzielić się swymi fotograficznymi emocjami - w całości i bez cięć.
Ostatni miesiąc spędziłem w podróży. Był to czas wytężonej pracy, przygód i fotograficznych emocji. Czas refleksji, anchois i panacotty. Fotografowanie znów zaczęło mnie cieszyć,
daleko w Cefalu znalazłem inspirację.
Tym razem nie podejmuję żadnych blogowych zobowiązań, że w poniedziałki, że 5
razy w tygodniu, że ...itd. Będzie po
mojemu, będzie "my way" czyli nic nie jest pewne, za to prawdziwe i
piękne ;)
Cefalu 22.10.2015
pozdrawiam
